Wat je ziet en wat je niet ziet.
Voorbeelden uit de praktijk.
Iedereen heeft een verhaal. Onveilige hechting, emotioneel onvolwassen ouders; het overkomt 50% van de bevolking. Wat is nu de link met chronische stress op latere leeftijd? En waarom overkomt dit nu juist die strebers en harde werkers die vroeger voor grote uitdagingen stonden?
In dit artikel neem ik je mee in een aantal echte cases van ondernemers en professionals waar ik mee heb samengewerkt.
Het zijn allemaal ondernemers of mensen met een top-functie binnen het bedrijfsleven. Harde werkers; die zichzelf succesvol hebben gemaakt terwijl ze als kind behoorlijk de wind tegen hadden.
Lees mee hoe zij zichzelf hebben hervonden.
“Hoe een advocaat de druk van alle verwachtingen doorbreekt en zijn eigen betekenisvolle pad vindt buiten de schijnwerpers van de corporate jungle.”
Hij is 43 jaar oud. Werkt op de Zuidas. Rijdt een dikke auto. Topfunctie binnen de advocatuur. Zijn carrière zit enorm in de lift. Hij heeft aanzien. Is geslaagd. Succesvol. Financieel alles op orde. Praat graag over wat hij bereikt heeft. Vergelijkt zichzelf met anderen. Laat te pas en te onpas vallen wat hij allemaal al gepresteerd heeft. En moet dan toch echt wel concluderen dat hij het goed gedaan heeft.
Wat je niet ziet:
Hij is diepongelukkig in die nep-bubbel zoals hij het zelf omschrijft. Deze wereld is niet echt. Het gaat alleen maar om macht. Om aanzien. Om status. Om gezien worden. Iedereen werkt voor zichzelf en gaat over lijken. Het liefste heeft hij veel meer een rol van betekenis. Iets wat hij kan doen met zijn hoog-intelligentie. Maar onbewust is hij nog steeds bezig met springen naar de maatstaven van zijn vader.
Het was nooit goed genoeg. Zijn vader was enorm succesvol. Zelfs nu zijn vader overleden is; zit hij nog steeds vast in dit patroon van een ego-gedreven wereld. Hij is zijn hele leven al gewend geweest door de hoepels van anderen heen te springen. Om te voldoen aan wat er van hem vraagt wordt. Hij weet niet wat hij zichzelf moet vragen en hoe een minder status gedreven wereld er überhaupt uit ziet.
Hij is hiermee aan de slag gegaan. Om de wortels te vinden die dit gedrag bepalen. Stap-voor-stap krijgt hij meer zicht op wat hij zelf wil. Waar hij zelf voor staat. Hoe hij zich wil voelen. Dat was niet makkelijk omdat hij zijn hele leven al verstrikt zit in deze omgeving. Voor hem was de sprong hoog om te nemen; maar nu hij terugkijkt heeft hij eindelijk zichzelf weer terug binnen een veel fijnere rol in de non-profit branche!
“De hartverscheurende reis van een vrouw die haar jeugdtrauma overwon en haar eigen identiteit herontdekte.”
Ze is 51 jaar oud. Al haar hele leven een enorm harde werker. Ze valt niet op. Ze komt haar afspraken altijd na. Haar motto; afspraak is afspraak. Ze is ZZP’er. En enorm betrokken bij haar werk en bij haar klanten. Ze heeft 1 telefoon waar ze zowel haar privégesprekken op voert, maar ook haar zakelijke. Soms wordt ze ook voor haar werk op zondag gebeld. Ze heeft de lat van zichzelf hoog; maar ook die van anderen. Ze is niet snel tevreden en vindt dan dus ook dat anderen zitten te slapen, hun werk niet goed doen. Daarom doet ze het liever zelf.
Wat je niet ziet:
Achter haar masker van perfectie en betrokkenheid schuilt iemand die in haar jeugd mishandeld is. Die hierdoor de onbewuste overtuiging heeft eigengemaakt dat ze niet goed genoeg is. Ze moet continu tegen alles opboksen. Anderen ziet ze als bedreiging, doemscenario’s spelen er ieder moment en zij is diegene die het allemaal moet voorkomen. Omdat ze zich helemaal in haar werk stort; heeft ze in haar leven weinig andere interesses ontwikkeld. Heel diep van binnen kent ze zichzelf eigenlijk niet zo goed. Maar ze weet niet beter. Voor haar is het heel eng om haar obsessieve houding in haar werk wat meer los te laten en de weg naar zichzelf terug te vinden. Want; wie is ze dan eigenlijk?
Door stap-voor-stap inzicht te krijgen in het ontstaan van haar patronen, is er een deur geopend om het vanaf nu anders te doen. Dat de oorsprong van deze patronen in de mishandeling te vinden is, wist ze zelf ook wel. Maar wat er vervolgens als kettingreactie in haar hele leven gespeeld heeft, was niet goed zichtbaar voor haar. Tot nu. Stap-voor-stap leert ze nu haar eigen behoeften kennen. Ze leert dit uit te spreken. Ze leert voor zichzelf op te komen. En neemt daar nu zelf helemaal de verantwoordelijkheid voor. Misschien is dat nog wel de grootste winst.
“Het ontroerende verhaal van een vrouw die ondanks haar onveilige hechting haar eigen identiteit en behoefte aan liefde en erkenning ontdekt.”
Ze lacht veel. Is fijn in de omgang. Empatisch. Voelt anderen goed aan. Heeft een vlijmscherpe blik en doorziet alles wat er in de onderstroom gebeurt. Het lijkt wel of ze een soort radar heeft die ze continu scant om de situatie op te maken in haar hoofd. Ze is erg betrokken bij wat er om haar heen gebeurt, maar als ze haar zinnen weer op iets nieuws heeft gezet is ze ook zo weer weg. Fladderen noemt ze dat. Ze cijfert zichzelf graag weg, is vaak onzichtbaar aanwezig op de achtergrond. Ze doet heel erg haar best om bij anderen in ‘het goede boekje’ te komen. Om gezien en erkent te worden. Of geliefd te worden.
Wat je niet ziet:
Thuis heeft ze geen stabiele basis gehad bij haar ouders. Haar moeder was ongeneselijk ziek, waardoor ze zelf de rol van verzorger op zich heeft genomen tot dat haar moeder uiteindelijk stief. Haar vader was te veel op de achtergrond om echt merkbaar aanwezig te zijn in de opvoeding. Ze heeft veel te veel liefde en affectie gemist in haar jeugd en probeert dit dus nu ook overal te vullen als een soort oneindig groot gat in haar. Doordat ze haar hele leven vooral voor anderen gezorgd heeft; heeft ze geen goed beeld bij wat zij zelf nu eigenlijk wil en wie ze eigenlijk zelf is.
Het pleasen begon haar in de weg te staan. Ze wilde niet meer aan alles voldoen. Binnen haar werk. Binnen haar omgeving. Ook bij haar ging het om te ontdekken wat haar eigen behoeftes nu precies zijn. Als je daar je hele leven nog niet echt bij stil hebt gestaan, dan is dat de eerste belangrijke stap. Pas daarna kan je deze onder woorden brengen en ernaar gaan leven. Ze ervaart nu zo veel meer rust. Ze trekt veel minder naar zich toe, zonder zich daar nog schuldig over te voelen. En ze weet dit professioneel over te brengen naar anderen. Ze voelt zich een andere vrouw. Én heeft nu een MT positie gekregen binnen haar werkgever.
“De emotionele reis van een rouwende vrouw die haar behoefte aan controle en erkenning achter zich laat en haar eigen pad vindt.”
Ze is een overijverige dame. 45 jaar oud. Team-player, graag betrokken bij anderen en werkt graag samen in een team. Ze is enthousiast, lief voor anderen; goed in haar werk. Heel punctueel en heeft voor alles een mooi en keurig geschreven to-do-lijstje. Niet alleen voor de taken van haar werk. Maar ook voor de taken die ze nog in en om het huis heeft. Speelt er iets? Zij weet het antwoord. Ze voelt zich een spin in het web. Wordt door veel mensen benadert met vragen die er zijn. Zowel op werk maar ook in haar privéleven staat ze voor iedereen klaar.
Wat je niet ziet;
Is dat ze een enorme behoefte heeft aan controle. Controle die ze nu niet meer heeft sinds ze voornamelijk thuis werkt na Corona. Ze mist de fysieke aanwezigheid van collega’s om haar heen. Haar mogelijkheid om te kunnen klankborden met directe collega’s. Ze verliest zichzelf in haar eigen huis. Haar veel te grote verantwoordelijkheidsgevoel zit haar enorm in de weg.
Ze harkt allerlei taken in haar ‘tuintje’ om zich maar van betekenis te voelen en het idee te hebben dat zij er ook toe doet. Want sinds het overlijden van haar zus voelt ze zich vooral ongezien en is er een groot gat in haar geslagen wat zij nu probeert op te vullen door voor 2 te leven. Van haar ouders kreeg ze de boodschap ‘Haar zus nooit los te laten’. Maar hoe leef je voor 2? Hoe rouw je eigenlijk? En wie ben jij zelf nog na zo’n groot verlies?
Stress en spanningsklachten werden steeds erger. Door haar rouw de ruimte te geven, gecontroleerd, heeft ze stap-voor-stap een weg gevonden om haar zus te eren, maar ook haar eigen toekomst niet langer in de weg te staan. Iedere maand is zij constructieve stappen gaan bepalen naar de toekomst die haar helpen om zichzelf terug te vinden en de controle los te laten. Controle die ze toen ook al niet had. En die ze nu niet meer nodig heeft. Vooral de praktische stappen waren een enorme hulp voor haar.
“De persoonlijke transformatie van een man die zijn verleden van beperkingen overwint en zichzelf eindelijk op de eerste plaats zet.”
Hij is een succesvolle ondernemer. Financieel onafhankelijk. Altijd hard gewerkt en goed voor zijn gezin gezorgd. Hij is zijn hele leven al gewend goed voor anderen te zorgen. Voor zijn ouders. Voor zijn vrouw. Voor zijn gezin. Maar ook voor zijn klanten. Geen vraag is hem te gek of hij regelt het wel. Hij is gelovig en haalt veel steun uit de kerk. Ook hier leert hij het vooral goed te doen voor een ander.
Wat je niet ziet:
Vroeger moest hij gedwongen naar een LOM school. Een school voor leerlingen met leer en opvoedingsmoeilijkheden. Dit betekende dat hij in klassen zat met de meest uiteenlopende kinderen. Kinderen waar hij helemaal niet tussen hoorde.
Tegenwoordig zou hij ook nooit meer naar een LOM school zijn gestuurd. Voor hem was dit alles bepalend. Hij was niet ‘goed genoeg’ voldeed niet. En er werd weinig vertrouwen in zijn kunnen uitgesproken. Hierdoor heeft hij een enorme pleaser in zichzelf ontwikkeld. 80% van zijn tijd is hij bezig met anderen en het maar goed doen voor anderen. Zo zorgde hij er vroeger voor dat hij gewaardeerd werd. Maar nu staat het hem in de weg. Er wordt misschien ook wel misbruik van zijn goedheid gemaakt. Ook zorgt het ervoor dat er onvoldoende gezonde balans is in zijn relaties. Wanneer is er eindelijk eens plek voor hem?
Waardering krijgen is nog steeds belangrijk voor hem. Maar die geeft hij nu veel vaker zichzelf dan dat hij dit onbewust vraagt aan anderen. Het is een diepgeworteld patroon. Ook omdat hij een stellige overtuiging heeft om het goed te willen doen voor anderen.
Maar ziet nu ook veel meer de noodzaak dat hij ook mag ontvangen. Hierdoor maakt hij veel betere keuzes voor zichzelf. Zijn focus is sterker staan en zelf meer ruimte mogen innemen. Hij is hier zich nu 100% bewust van wat het veel makkelijker maakt om nu keuzes te maken die goed voor hem zijn. Hij heeft heel veel gehad aan het frequente contact ook tussen de sessies door. Zodat we continu werken aan een stijgende lijn omhoog.
“Het aangrijpende verhaal van een man die zijn diepgewortelde onzekerheid overwint en zijn eigenwaarde herontdekt.”
Hij is een zeer succesvolle zakenman. Meerdere bedrijven. Met zijn bedrijven verdient hij veel geld. Hij heeft een mooi gezin een fijne relatie. Binnen zijn werk wordt hij zowel intern als door zijn klanten op handen gedragen. Hij komt altijd netjes voor de dag. Weet zich goed te presenteren. Is slim. Leergierig.
Wat je niet ziet:
Hij worstelt nog steeds enorm met een laag zelfvertrouwen. Het is nooit goed genoeg. Zijn lat kan altijd hoger. Ziet hij iets wat verbeterd kan worden; dan doet hij dit direct. Dit brengt hem heel ver, maar zorgt er ook voor dat hij onder continue druk leeft. Hij is mega perfectionistisch. En in ieder detail. Dit geeft hem een gevoel van controle. Een gevoel van niet afgerekend kunnen worden op zijn fouten.
In alles geeft hij zichzelf de bevestiging dat het niet goed genoeg is. Wat hij allemaal gecreëerd heeft kan hij zelf niet voldoende op waarde schatten. Vroeger heeft hij die bevestiging van zijn ouders onvoldoende gekregen. Zelfs nu nog legt hij zich bijna onhaalbare doelen op. Wat moet er nog gebeuren voordat hij werkelijk ziet wie hij is en wat hij bereikt heeft?
Samen zijn we aan de slag gegaan om met name het ontstaan hiervan te koppelen aan het hier-en-nu. Wat gebeurde er toen nu precies? En wat is daar in het hier-en-nu nog merkbaar van? Zodra hier zicht op komt, ontstaat er ruimte om er anders naar te kijken. Meer mildheid te voelen. Meer trots toe te laten. Meer los te kunnen laten. Andes blijf je maar doorgaan zoals je altijd al gewend bent geweest.
Voor hem betekent het veel meer tijd met het gezin, met zijn vrouw. En veel meer loslaten en overdragen op zijn werk. Zichzelf toestaan dat hij het niet allemaal zelf hoeft te doen en anderen kan gaan vertrouwen op hun kunnen maakt een verschil van dag-en-nacht voor hem. Er is zo veel meer rust en ruimte in zijn hoofd!
En wat is nu de rode draad ?
Alle verhalen gaan over het vastzitten in het hier-en-nu, omdat ze vroeger emotionele ondersteuning te kort zijn gekomen. Soms omdat hun ouders slechte bedoelingen hadden; maar nog veel vaker zónder dat hun ouders dit bewust op hun kinderen overdroegen.
Emotioneel onvolwassen ouders, veilige en onveilige hechting, het overlijden van een ouder, grote financiële zorgen, het zijn allemaal bronnen die er op latere leeftijd voor zorgen dat je anderen nog steeds te veel op de eerste plek zet, zelf veel te hoge eisen aan jezelf stelt, een perfectionist bent, veel te vaak over je eigen grenzen gaat en een veel te laag zelfbeeld hebt.
Dit kan een mens niet eeuwig volhouden. Dit zorgt op de langere termijn voor chronische stress. Langdurige chronische stress kost je maar liefst 6 tot 10 jaar van je leven! Dit betekent dat mensen die lijden aan chronische stress 6 tot 10 jaar eerder overlijden. Dit is geen mythe; maar daadwerkelijk onderbouwd. Diverse hart- en vaatziekten zijn rechtstreeks te herleiden naar chronische stress. En hier komen jaarlijks meer en meer aandoeningen bij die we nu nog ontdekken en naar chronische stress kunnen herleiden.
Voor ondernemers en mensen in top functies binnen het bedrijfsleven weegt dit extra zwaar.
Zij hebben zich koste wat het kost omhoog weten te werken. Om gezien te worden. Om gewaardeerd te worden. Fantastisch natuurlijk dat hen dit is gelukt!
Maar wel tegen een hele hoge prijs….
Als cadeau hebben zij er een hele grote verantwoordelijkheid bij gekregen. Ze moeten de onderneming succesvol houden. Ze zijn verantwoordelijk voor hun personeel. En als hoofd-kostwinnaar rust ook de verantwoordelijkheid voor hun gezin op hun schouders.
Als eindverantwoordelijke binnen het bedrijfsleven kijkt een hele organisatie met je mee.
Juist binnen dit soort functies in het cruciaal dat je uit je patronen van het verleden weet te stappen; zodat je die chronische stress vaarwel kunt zeggen en zelf weer baas wordt over je eigen leven.
Wat ik vaak zie gebeuren is dat er alleen naar gedrag gekeken wordt. Maar als je alleen gedrag gaat veranderen – en niet de oorsprong van dat gedrag – zit de wortel er dus nog! Dat maakt gedragsverandering op zichzelf totaal kansloos! En zeker bij dit soort diepgewortelde patronen waar mensen al sinds hun kindertijd in vastzitten.
Ook zie ik dat ze deze patronen maar half kennen…. Dat is naast alleen focussen op gedragsverandering, de voornaamste reden waardoor men terugvalt in oud gedrag. Te snel willen, niet grondig kijken, verbanden missen en geen goede structuur bouwen om je NIEUWE patronen eigen te maken.
Precies hiervoor is een intensieve samenwerking nodig, zodat je tot de volledige inzichten komt en ze vervolgens ook nog leert integreren.
Dit is schaars.
En precies waar ik mijn specialisme van heb gemaakt.
